உன் நீல நிறமும் அதன் அழகும்
என் இரு விழிகள் போதாது
அதை நான் ரசிக்க
தூரத்தில் அமைதி
அருகில் ஆக்ரோசம்
பொங்கிவரும் வெண் நுரை
என அழகாக நீ இருக்க
நீ என்னை தொட்டு தொட்டு
முத்தமிட்டுப் போவதும்
நான் உன்னை அள்ளி அள்ளி
முத்தமிட நினைப்பதும்
என்னவன் கைபிடித்து
நான் உன்னிள் நடப்பதும்
எம்மிருவர் கால் தடங்களை
நீ கலைத்து விட்டு போவதும்
உன் மண்ணில் என் பெயரெழுத
அதை நீ அலைப்பதும்
ஒவ்வொரு முறையும்
உன்னை நான் சந்திக்கும்
போது நடக்கும் வாடிக்கைதான்
ஆனாலும் அதன் சுவாரசியம் மட்டும்
இன்றும் குறையவே இல்லை
பல நூறு முறை நடந்தாலும்
என் உயிர்தோழனாய்
உன்னுடன் நான்
உரையாடிய நிமிடங்கள்
தனிமையில் உன் உடன்
நான் பேசி பேசி
பல அடி முன் வைக்க
உன் ஆக்ரோசத்தால்
நீச்சல் தெரியாதடி உனக்கு
என நீ நினைவுருத்த
உடன் நான் பின்வாங்க
எனக்கும் ஆசை தான்
உன்னுடன் முழுதும் உறவாட
நான் உன்னை நெருங்கும் போது
என் பெண்மையின் வெட்கம்
என்னை தடுத்து நிறுத்த
உன்னை விட்டு பிரிய மனமின்றி
திரும்ப திரும்ப திரும்பி
பார்த்து அடி மேல் அடி
வைத்து நான் நடக்க
உனக்காக நான் காத்திருப்பேன்
என நீ என்னை வழி அனுப்ப
விடைபெற்றேன் உன்னிடம்
வெகு விரைவில் உன்னை
மீண்டும் சந்திப்பேன்
என்ற நம்பிக்கையில்....
என்றும் அன்புடன்
அ.பொற்செல்வி மதிவாணன்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக